Halbuki bunu bekliyordu..
Benimde içim acıyordu işte. Hem seni seviyorum diyemeyip hemde onu yanımda taşımak, her geçen gün ikimiz arasına yeni bir ip daha dolamak, çözmek istesek de çözemeyeceğimiz , kurtulması mümkün olmayacak düğümler atmak.. İşte böyleydi. Bağırmak , çığlık atmak istiyordum aslında. Ona söylemek isteyip de her defasında içime attığım cümleleri , git gide söylenmediği için yara - yaradan da kabuğa dönüşen- bir kanamayı, çok defa açığa çıkarmak istiyordum. Ama her defasında yine aynısı oluyordu.
Kendimi susarken buluyordum...
Çoğu kez yalanlar söyleyerek sürdürdüm.
Ve bazı kez içimdeki rüzgar açığa çıkıp kendini belli etti , 'konuş' dedi , artık susma...
Tam haykıracakken de vicdan duvarı çarptı yüzüme...
Susmak ve oyunu sürdürmek zorunda kaldım...
Biliyordum. Üzerimden yıllar geçtiğinde de, gene bunlar olacaktı..
Gene kaçmak isteyecek , kaçamayacak. Gene rüzgarlara kapılacak ama oyun oynamaya devam edecek, belki bir süre rüzgara kapısını kapatacak fakat gene özünü hatırlayacak, yinede hayaline kavuşamadan bu hayatı sonlandıracaktım...
Ve Biliyordum..
Değişen hiç bir şey olmayacaktı..
Ve tutkusunu içinde saklamış ve ruhunu damıtamadan bu hayattan geçmiş bir kadın olarak ölecektim..
(siyahbeyaz)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder