Aşklara yoğunlaşmaya çalıştıkça okuduğumuz kitabın etkisiyle bir barıştık,bir küstük hayata.
Ne zor ama yediverenin güllerinden biri kalmak..Kalabilmek.
Bir mahsun kedi gibiyiz aslında hepimiz. Süt verilen yere bel bağlıyoruz günlerce. Bizi kanatanlara koşa koşa gitmek istiyoruz. Bizi acıtanların katı yüreklerine sımsıcak yaslanmak...Soğuk bir kış gününde sıcak kumlarda oturmak isteyip , sıcak günlerde kardan adam inşa etmek arzusuna benziyor bizimkisi. Elimizde olmayanın peşinden sürüne sürüne gitmek istiyoruz. Zamana bırakmadan, ki zamana bırakmak hep ağır gelir bize.
Yemek vakti gelince yazı yazmayı orta yerinde bırakan yazı aşığı kadınlardan oldum dün gece.
Herkesin kendine ait bir tanımlaması var bu hayatta! 'şu hayatta' 'o hayatta' ...
Çok fazla kendimi buldum bu yazıda...Ne kadar gerçek,ne kadar ağır...
YanıtlaSilBirinin hayatına dokunmak - ne kadar anlamlı-
Sil